Veel organisaties zijn al drukdoende om contracten te digitaliseren. In plaats van dat deze in Word wordt opgeschreven, wordt er gebruik gemaakt van oplossingen zoals Relatics. Met een spreekwoordelijke druk op de knop rolt het contract er vervolgens als een rapportage uit. Voordelen zijn dat eisen beter beheerd kunnen worden en contracten qua inhoud consistenter worden. Nu deze contracten keurig als eisen uitgesplitst in Relatics staan is het tijd om de volgende stap in het digitaliseren te zetten: het omzetten van de eisen naar echte logische criteria. Met deze digitaliseringsstap is de koppeling tussen het contract en de ontwerp software pas echt goed te maken.

De huidige digitalisering heeft echter tot doel gehad om uiteindelijk hetzelfde document (het contract) te kunnen genereren. Wat er feitelijk digitaal is vastgelegd is nog niet bruikbaar voor software om ook te kunnen verwerken. De proza van een eistekst is voor een softwarepakket complete abracadabra. Met name eisen die aan te ontwerpen objecten worden gesteld zijn ongeschikt om gebruikt te worden door de ontwerpsoftware. De volgende digitaliseringsstap is dan ook het ombouwen van deze eisteksten in voor software bruikbare kennisregels. Wij gebruiken hiervoor de werk naam Eis parametrisering.

Kennisregels zijn randvoorwaarden die rondom een eigenschap van een object zijn opgebouwd. Simpele voorbeelden van eigenschappen zijn de breedte van een wegvak, de hoogte van een deur of de diepgang van een schip. Normaal wordt er middels proza een eis gesteld die zo’n eigenschap een randvoorwaarde oplegt: alle deuren dienen tenminste een hoogte van 2 meter te hebben. De kennisregel die bij deze eis hoort is dan als volgt:

Object: deur
Eigenschap: hoogte
Waarde: 2
Criterium: gelijk aan of groter dan (>=)

Bovenstaande voorbeeld is maar een simpele eis met een eenvoudig te begrijpen kennisregel. De huidige eisteksten bevatten vaak vele kennisregels in één, waardoor het lastiger is om deze te vertalen. Daarbij zijn de huidige eisen ook niet opgesteld met het idee dat deze ook omgezet dienen te worden naar kennisregels. Het uitwerken van eisen naar deze “nieuwere” opzet vereist wel wat vingeroefeningen.

Het is echter goed mogelijk om deze vertaling ook in Relatics te starten. Relatics is juist een geschikt platform om verschillende structuren onderling te verbinden met elkaar. Zo kunnen objecten met eigenschappen gekoppeld worden aan eisen met kennisregels.

Door deze omzetting in Relatics te faciliteren is een volgende stap in digitalisering in veel gevallen eenvoudiger te realiseren dan gedacht.

Als het traject eenmaal doorlopen is, zijn er vervolgens weer nieuwe stappen te zetten op het gebied van automatisering en integratie van systemen en processen. Doordat nu software verregaand ingeschakeld kan worden voor verificatie van het ontwerp aan de eisen, is sneller doorrekenen en vergelijken van verschillende configuraties mogelijk. Uiteindelijk helpt dit mee om tot een kwalitatief beter ontwerp te komen met beter onderbouwde ontwerpkeuzes.